In het boek Openbaring ontmoeten we een kerk die geen hiërarchische, maar een vrije en organische gemeentestructuur heeft. Het beeld dat het boek van de kerk schetst, bestaat uit kleine gemeentes, zoals duidelijk is in Filadelfia (Op.3:8).
Blijkbaar zijn de gemeentes nog niet op stadsniveau georganiseerd, want er is in het boek nog geen sprake van oudsten in de kerk. We moeten denken aan huiskerken met hoogstens 30-40 personen.
Johannes ziet Jezus in het midden van de zeven gouden kandelaren, de gemeenten.
“Ik draaide me om, om te zien welke stem er tegen mij sprak. Toen zag ik zeven gouden lampenstandaards, en daartussen iemand die eruitzag als een mens. Hij was gekleed in een lang gewaad en had een gouden band om zijn borst” (Op.1:12-13).
Hij ziet Jezus dus niet staan boven de kandelaren, maar wandelend te midden van de kandelaren. Er is sprake van een netwerk van huiskerken. Zo trekken ook de ‘boodschappers’ langs de gemeenten. De aggeloi in Op.1:20 moeten we niet vertalen met ‘engelen’, maar met ‘boodschappers’ (zie comm. StudieBijbel). Het zijn rondreizende profeten en predikers die langs de gemeentes trekken.
De focus in Openbaring is niet op de organisatorische aspecten van het kerk-zijn, maar op de vertroosting en versterking van de gemeente van Christus. Dit is een belangrijke boodschap voor de herders in de kerk van vandaag, die evenals in de eerste eeuw vaak bestaat uit kleine gemeentes.
Auteur: Gijs van den Brink
Uit: StudieBijbel Magazine
Dit is deel 11 van 12 beknopte blog over het thema “Lessen uit Openbaring” uit StudieBijbel Magazine, waar we de komende tijd een gedeelte van online zullen plaatsen. We hopen dat je hierdoor de Bijbel beter gaat begrijpen!
Download de Studiebijbel App GRATIS via Play Store of App Store
Voer deze aanmeldcode (BLOGCVB2020) in om 45 dagen GRATIS toegang te hebben tot het StudieBijbel Salomo-pakket (het meest uitgebreide pakket).
Ga terug naar het artikeloverzicht
In deze serie gaat het over de betekenis van de heilige Geest en de gaven van de Geest in het NT. De vorige keer spraken we over de opsomming van geestesgaven die Paulus geeft in 1Kor.12:8-10. Dat is het meest aangehaalde lijstje en deze gaven zijn nogal bijzonder van aard. Dat bijzondere was nu juist wat de Korintiërs het meest boeide en waarnaar zij verlangde.
Hierna gaat Paulus spreken over het lichaam van Christus (1Kor.12:12-27) en legt hij uit dat iedere gelovige een gave heeft en wel die gave die bij hem past, zoals elk lid van ons lichaam een eigen functie heeft.
En dan sluit Paulus zijn betoog af door in 1Kor.12:28 weer een opsomming van gaven te geven, nu iets anders gerangschikt.
‘Nu heeft God in de gemeente allerlei mensen aangesteld, allereerst apostelen, vervolgens profeten, en verder leraren; voorts is er de gave om wonderen te doen, te genezen, te helpen, te besturen en in talen te spreken.’
Er vallen hier twee dingen op. Blijkbaar wil Paulus de Korintiërs op twee punten corrigeren:
Een gave zijn is belangrijk
Er komt hier een heel belangrijke boodschap naar voren. Het belangrijkste is niet een gave te hebben, maar om een gave te zijn. Heeft de gemeente in jou, in u iemand gekregen die een zegen voor de gemeente is, die bijdraagt aan de opbouw van de gemeente?
Dat dit de bedoeling is, blijkt uit de rangschikking van gaven die Paulus hier maakt: de eerste gaven zijn mensen.
Zij hebben niet alleen een gave, ze zijn zelf een gave aan de gemeente. Dit lezen we ook in de brief aan de Efeziërs (4:11), ‘En hij is het die apostelen heeft aangesteld, en profeten, evangelieverkondigers, herders en leraren.’
De volgende keer bespreken een derde opsomming van gaven die Paulus geeft in Rom.12:6-8
Auteur: Gijs van den Brink
Uit: StudieBijbel Magazine
Dit is deel 7 van 10 beknopte blog over het thema “De Heilige Geest in het NT” uit StudieBijbel Magazine, waar we de komende tijd een gedeelte van online zullen plaatsen. We hopen dat je hierdoor de Bijbel beter gaat begrijpen!
Ga terug naar het artikeloverzicht
De vorige keer zagen we hoe ‘oudsten’ functioneerden in de christelijke gemeente in Jeruzalem. Het zijn geen oudsten van één plaatselijke gemeente, maar oudsten voor de hele stad, voor alle gelovigen in Jeruzalem. En dat waren wel 5000 gelovigen verspreid over minstens 150-165 huiskerken. Hoe was dat in steden en gebieden buiten Israël? Vandaag kijken we naar Antiochië in Syrië.
In Hand.14:23 gaat het over oudsten in Antiochië. Is de situatie hier te vergelijken is met die in Jeruzalem? In 14:23 zegt Lucas dat Paulus en Barnabas in allerlei plaatsen oudsten aanstelden of bevestigden kat’ ekklēsian (per gemeente). Dit staat in contrast met het elders gebruikte kat’ oikon (per huis, bijvoorbeeld in 2:46, Jeruzalem en 20:20, Efeze).
De omschrijving van de gemeente in 13:1 wijst er op dat Lucas hier spreekt over de Antiocheense gemeente in haar geheel en dat de daar genoemde profeten en leraren een erkenning genoten bij de hele gemeente. Ook de beschrijving van de werkzaamheden in Antiochië in Hand.11:19vv wijst in deze richting, namelijk dat al ten tijde van Paulus en Barnabas deze gemeente uit meerdere huisgroepen bestond (zoals in Jeruzalem). In een paar verzen wordt tot driemaal toe herhaald dat hier een groot aantal mensen tot geloof kwam (vs.21, 24, 26). Als Lucas in Jeruzalem over aantallen spreekt heeft hij het over 3000 en 5000 personen (2:41; 4:4). Het is daarom onmogelijk dat hij met een ‘groot aantal’ in Antiochië niet meer dan dertig, veertig personen zou bedoelen. Het is dan ook heel aannemelijk dat de in 13:1 genoemde mannen leiders van verschillende huisgemeenten zijn en dat zij gezamenlijk het leiderschap vormden wanneer de gelovigen te Antiochië kat’ ekklēsian bij elkaar kwamen. We mogen dus aannemen dat met ‘gemeente’ in 14:23 niet de huisgemeente bedoeld is, de gemeente die op één plaats samenkomt, maar de stadsgemeente, de gemeente in de zin van alle gelovigen in die stad. Over die stadsgemeente worden oudsten bevestigd.
Er is nog een tweede reden waarom Hand.13:1 van belang is om de werkzaamheden in 14:23 te begrijpen. In Hand.13 worden Paulus en Barnabas zelf uitgezegend onder handoplegging met bidden en vasten. In 14:23 gebeurt dit ook, maar nu zijn zij degenen die anderen de handen opleggen en zegenen. Deze sterke overeenkomst helpt ons ook om het woord cheirotoneo dat een heel breed betekenisveld heeft (kiezen [met handopsteking], selecteren, nomineren, aanwijzen, aanstellen, bevestigen [onder handoplegging]) hier op de juiste wijze te begrijpen. Tegen de joodse achtergrond van de plaats van oudsten als gerespecteerde wijze mannen binnen de gemeenschap, moeten we hier denken aan bevestigen en inzegenen, d.w.z het aan de Heer opdragen van deze mannen in hun verantwoordelijkheid van ‘oudsten’ van de christelijke gemeenschap op stadsniveau. De ‘oudsten’ worden dus niet gekozen of aangesteld, maar zijn vanwege hun leeftijd, status en bijdrage aan de gemeente naar voren gekomen en dat wordt nu door de rondreizende apostelen bevestigd. Zoals Paulus en Barnabas zelf aan de Heer waren opgedragen voor hun reis, zo vertrouwen zij nu op hun beurt anderen toe aan de genade van God.
De volgende blogs zullen we ingaan op de situatie in Kreta en de wereldstad Efeze.
Auteur: Gijs van den Brink
Uit: StudieBijbel Magazine
Dit is deel 5 van 9 beknopte blog over het thema “Leiderschap van oudsten” uit StudieBijbel Magazine, waar we de komende tijd een gedeelte van online zullen plaatsen. We hopen dat je hierdoor de Bijbel beter gaat begrijpen!
Ga terug naar het artikeloverzicht
Stichting Centrum voor Bijbelonderzoek
Postbus 139, 3940 AC DOORN
Postweg 18, 3941 KA Doorn
0343-745 080
info@studiebijbel.nl
